zondag 2 februari 2014

Ett år utan dig...

På tisdag är det ett år sen att det var dina sista dag på denna jord.
Vi kom ihåg de sista dagarna innan din död så väl, sakarna vi gjorde, alla sms vi fick utav dig, att du skrev att du längtade att åka hem, sakarna vi hade gjord under de 4 veckor du hade varit borta och ville visa dig....
Men det blev inte så. Du dog på väg hem istället....
Det har varit ett jävligt jobbigt år. Utan dig...

Vad som gjorde det ännu jobbigare var att vår familj bor i Holland och därför kunde de inte vara här när vi behövde det som mest.
Barnens morföräldrar har varit här 2 gånger, och några vänner och kusiner.  Men även om det var jätte skönt så saknar man stöd i vardagen....Någon som kommer in för en kopp kaffe och frågar hur man mår,någon som finns där helt enkelt.
Någon i skolan som bryr sig om varför barnen är hemma så mycket, för ibland orkar de helt enkelt inte med.
Vi har ingen släkt här i Sverige, och som det känns ,knappast någon som bryr sig.

Kan ni tänka er att gå igenom en sån stor förlust någonstans utomlands utan stöd från vänner och släkt ? Och sen som mamma har sin egen sorg och på det sorgen av 5 barn ? Jag försöker att finnas för de så mycket det bara går, men ibland blir det för mycket för mig med. Att har varit tillsammans med någon i 25 år, och har varit med om så mycket tillsammans sopar man inte bara under mattan.
Då kan man inte bara säga " du har Gerhard nu, du måste gå vidare....som om jag inte förstår det själv.
Men bara när man står där, med faktum i handen vet man hur det är...och det är svårt.... jättesvårt.
Det känns som att alla har redan glömt honom.
Och familjen från pappas sida bryr sig inte ett skit om barnen heller.
Ingen som frågar hur det går, inte barnen och inte mig, och inte frågar någon Gerhard heller....
Han som på en gång har blivit 5 barns pappa.
I första veckan var det några som hörde av sig och lovade att hålla kontakten,  inte gjorde de det.



Vad bero det på ? Är de helt enkelt så att folk inte bry sig inte för att det inte berör de, är det så att det är för att vi inte är Svensk ?  Är de så för att folk är för upptagen med sitt eget liv ?

Vi vet i alla fall att man inte behöver förvänta sig något av andra omkring,  och jag hoppas bara att när de är du som träffas av en sån stor sorg att du har folk omkring dig som bryr sig, för det gör det så mycket lättare.....

Kanske ni tycker att vi klagar, men det är inte meningen. .... just nu är vi alla bara väldig ledsen och saknar Albert jättemycket och vi hoppas att på något sätt folk börjar tänka, så att de förstår att de finns människor som behöver hjälp och att det finns en värld utanför din egna lilla värld vart man med något enkelt kan göra en jävla stor skillnad !.


donderdag 4 juli 2013

Toch nog maar een keer...

Lieve lezers,


Ik had gedacht er geen woorden meer vuil aan te maken..maar er gebeurt zoveel dat ik het gevoel heb ons te moeten verdedigen...

Vragen wil ik jullie ook, wat vinden jullie..wat hadden we anders moeten doen..wat hebben we fout gedaan...

Gisteren kregen we van de Zweedse belastingdienst een brief gericht aan Albert, en omdat Albert zoals jullie weten kortgeleden is overleden, maken wij zijn post open om te zien wat er geregeld en betaald moet worden.
Is dit fout ? Na een overlijden is er altijd veel papierwerk, in ons geval is er niemand anders die dit op zich kan nemen. Ok, Rudy is dan meerderjarig, maar wie laat z´n dochter deze puinhoop opruimen ? Zij weet van toeten noch blazen in deze...Albert zijn vriendin woont hier niet meer, en ook al had ze dat gedaan had zij niks kunnen regelen noch zijn post lezen want zij kan alleen gebrekkig Engels en al helemaal geen Zweeds.
De brief was een mededeling van verandering van adres voor Alberts Ukrainse vriendin en haar dochter.
Wij waren zeer verrast omdat we dachten dat zij in Ukraine gebleven was. Hier sturen ze zulke brieven om te checken of niet iemand anders voor de gein een adresverandering heeft ingestuurd. klopt het niet staat er in de brief, dan moet je meteen bellen.  Dat heb ik dus gedaan,en om een lang verhaal kort te maken komt het erop neer dat Alberts vriendin dus alweer een ander gevonden heeft hier in Zweden en bij hem intrekt volgens onze belastingdienst.  maar goed...

Wat mij zo enorm verdrietig maakt zijn de verhalen die er door Alberts familie worden verteld...

Van hun hadden we Alberts appartement niet ingemogen, dat was tegen de wet...Dat had alleen Alberts vriendin gemogen...
Nou, de volgende vraag aan jullie, Als je te horen krijgt dat de pappa van je kids , en tevens een van je beste vrienden plotseling is overleden, wat doe je dan ? we hoefden niet op zijn vriendin wachten want die wilde hier niet meer naar toe..en ze heeft ook nog eens geen rijbewijs dus zelf had ze hier al niet naar toe kunnen komen. Had ik de politie moeten bellen om de deur te openen, terwijl ik hier zelf een sleutel heb?
Is het niet de normaalste zaak ter wereld dat de kinderen daar gelijk naar binnen wilden om daar wat kleren uit zijn kast te halen om nog zijn geur een keer te kunnen opsnuiven ?
Wie had er anders in zijn papieren moeten zoeken naar verzekeringsgegevens ? de hele procedure van transport naar Zweden en het plannen van de begrafenis moest toch geregeld worden ? Ook dat had zijn vriendin niet kunnen regelen omdat zij de taal niet spreekt..
Komt bij dat onze oudste dochter meerderjarig is, wie heeft dan het recht om de begrafenis te regelen...zijn eigen dochter of iemand die hier nog maar 10 maanden woont en de taal niet spreekt..
Hadden we op de bank moeten blijven zitten ? had ik tegen mijn kinderen moeten zeggen..sorry jongens, pappa moet maar in Ukraine blijven want we mogen zijn appartement niet in ? 

Ook krijgen we te horen dat we zijn appartement hebben leeggehaald...nou ja...  Als eerste heb ik kleren gestuurd naar Holland ( omdat zijn vriendin en haar dochter daar waren ) ze hadden gepland om maar één week weg te blijven, en dan heb je niet veel kleren mee toch ? Toen het uiteindelijk bijna 4 weken werd voor ze terug waren in Holland dacht ik dat de dames erge behoefte aan schone kleren zouden hebben en heb gelijk hun kleren en schoenen opgestuurd...maar dat was ook niet goed...
Toen werd er door de familie in holland gezegd dat ze een lijstje zouden sturen met wat ik op moest sturen, er kwam vervolgens geen lijstje en wilden ze dat ik alles op zou sturen....Nou was het zo dat Albert een appartement huurde bij ons, gemeubileerd en ingericht met een complete keukenuitrusting, zelfs dat wilden ze hebben..nou ja zeg...En volgens hun hadden de kinderen nergens recht op, het was Alberts vriendin die recht op alles had en zij zou beslissen wat de kinderen zouden mogen hebben, volgens hun hadden ze dat bij een notaris gecheckt ...nou sorry hoor...die notaris liegt want zolang iemand niet weer opnieuw is getrouwd of er een officieel samenlevingscontract bestaat zijn de kinderen ten alle tijden erfgenamen. En getrouwd met haar was hij niet en er was ook geen officieel geregistreerd samenlevingscontract.
Ondertussen had een zogenaamde vriend van Albert die ook mee was naar Ukraine zich er mee bemoeit, en die begon te dreigen dat als we niet alles op zouden sturen, hij met zijn motor vriendjes zou komen om Alberts begrafenis te verstoren.
De kinderen hier waren niet alleen in en in verdrietig, maar nu ook nog eens doodsbang...
Wat gaat er om in het hoofd van deze mensen ? was het niet al erg genoeg wat er was gebeurt ? denkt er dan helemaal niemand aan het feit dat en 5 kinderen hun pappa kwijt zijn ???  Nou in ieder geval Alberts familie niet...zij wisten van de dreigementen van die zogenaamde vriend en lieten hem lekker zijn gang gaan..


Zo kun je zien dat de familie niet partij koos voor hun neefje en nichtjes, maar voor een bijna onbekende die hier maar amper 10 maanden heeft gewoond...

De officiele doodsverklaring wilden ze in eerste instantie niet afgeven, Albert zijn laptop met daarin alle gegevens van zijn bedrijf, wilde zijn vriendin niet afgeven...nu weten wij niet hoe we de laatste zaken voor zijn bedrijf moeten afronden..er moet worden gedeclareerd ( dat houd niet onmiddellijk op als iemand overlijd ) en zakencontacten moeten worden afgerond...we doen ons best maar zonder die gegevens is dat bijzonder moeilijk..

Er werd mij verzocht om de vorige blog die ik had geschreven te verwijderen, door Alberts familie...er werd letterlijk gezegd dat het misschien niet onwaar was wat ik had geschreven maar dat niet de hele wereld dat hoefde te weten...ok, dat heb ik dus gedaan...

Maar nu is de maat vol !! Als ik niks mag schrijven moeten zij ook hun klep dichthouden !!
Waarom moet ik mijn blog verwijderen, terwijl zij de meeste verschrikkelijke verhalen rond vertellen, we hebben genoeg gehoord nu...

Wij hebben ons best gedaan, het transport geregeld, de begrafenis geregeld zoals Albert het gewild zou hebben, en vanwege het ontbreken van een verzekering hebben we het grootste gedeelte zelf betaald met spaargeld van Gerhard !
We hadden dat niet hoeven doen, dat was niet onze verantwoordelijkheid, maar we hebben het gedaan omdat Albert dat verdiende !! Hij was onze beste vriend, en een geweldig vader !

Maar nu kun je zien wie er zoveel van hem hielden....niet zijn vriendin want die woont alweer bij een ander...en zijn familie die niet eens op de begrafenis is geweest en er schijnbaar een genoegen in schept door het vertellen van deze leugens en alleen maar zegt dat wat we hebben gedaan volgens de wet niet mocht?? Is dat het belangrijkste ? en hadden we een andere keuze ?? ..ach vul dat zelf maar in...

Sorry familie in Holland, als jullie hadden gedaan wat ik heb gedaan , en dat was stil houden en geen onzin verhalen lopen te vertellen, dat had je dit niet hoeven lezen.....ik heb na de blog die ik moest verwijderen niks meer geschreven...maar jullie weten van geen ophouden en gaan maar door...
Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten....

Het had allemaal zo anders kunnen zijn...zoals ik in de vorige ( verwijderde) blog schreef,
Er zijn geen gradaties in verdriet, de een zijn verdriet is niet erger dan dat van een ander.

We hadden elkaar kunnen steunen, er voor elkaar zijn in deze moeilijke tijd...
Kinderen die hun verjaardag vieren zonder hun pappa, Rudy die afstudeert en huilend tussen medestudenten op de laadvloer van de feestvrachtwagen staat omdat ze haar pappa mist...en ga zo maar door...
Bijna iedere dag zijn ze op het kerkhof te vinden, het is zwaar...heel zwaar...

En dan is er Alberts familie die gewoon vrolijk doorgaat met het vertellen van leugens..

Dit is het laatste wat ik er over te zeggen heb, het is afgelopen...klaar...

Die lijn is doorgeknipt..en ze hebben het aan zichzelf te danken.

Het had zo anders kunnen zijn..




woensdag 13 maart 2013

Missen....doet pijn..

We missen Albert...steeds meer...elke dag een stukje meer..

Hoe meer dagen er vergaan, hoe meer je gaat inzien dat het echt zo is...dat hij nooit weer komt..
hoe groter het verdriet...
Des te dieper het inzinkt, wat er allemaal is gebeurt, des te groter de wond wordt...en een wond hebben doet pijn....sommige wonden zijn oppervlakkig....maar deze gaat zo diep dat ik bij god niet wist dat dat mogelijk was.

25 jaar samen, 20 jaar zijn we getrouwd geweest...5 prachtige kinderen die nu hun pappa kwijt zijn...

Ik zie het verdriet in hun ogen...de tranen, de briefjes en de tekeningen...met PAPPA in koeienletters....
op de koelkast, in mijn studio, op de tafel...op de grond...

Afgelopen nacht heb ik me in slaap gehuild met Noah dicht tegen me aan, ik lag naar haar te kijken...een lief roze meisjes gezicht met warrig haar...mondje beetje open..en als reactie op mijn zachte aai over haar wang, strekte ze in haar slaap haar armpjes naar me uit....verdomme...waarom moet dat kleine meisje nu al haar vader missen...!!!  als je 8 jaar oud bent heb je je vader zo hard nodig...

Het hele huis is gevuld met verdriet...pijn...godsgruwelijks veel pijn...en je kunt het niet uit de weg gaan....
Ik heb Alberts t shirt aan...zijn werk jas hang hier aan de kapstok...de rest van zijn kleren liggen hier in de klerenkast...af en toe loopt iemand er even langs, neemt een shirt in zijn handen en ruikt er even aan, net of hij toch nog even bij ons is.
Ook de kleren die hij aanhad toen hij overleed, liggen hier in een zak....ik heb ze al zo vaak in handen gehad...je ziet de vlekken van toen hij naast de auto op de grond heeft gezeten om weer even bij te komen...
De honden roken aan zijn klompen en begonnen te kwispelen..ze dachten vast dat ie zo thuis zou komen...

Ik heb in zijn appartement een ketting gevonden die ik een jaar of 7, 8 geleden voor hem heb gemaakt, met kraaltjes in de kleuren van de Groninger vlag. Tot voor kort had hij die dag en nacht om....toen ik hem vond, in een lucifersdoosje ging er een schok door me heen....op bijna alle fotos van de laatste jaren zie je ook die ketting....ik zat er een tijdje met in mijn handen...Toen kwam Gerhard en pakte me het af...
Hij maakte de sluiting los, en deed me de ketting om....die moet jij hebben, zei hij....

Hoe we moeten redden weet ik op dit moment niet...het zal heus wel weer goed komen..maar dat dat tijd nodig heeft is glashelder...

Ik heb mijn eigen verdriet, maar ook dat van 5 kinderen erbij....en af en toe voel ik dat ik dat maar amper kan dragen...

Ik denk nog steeds aan de dikke knuffel die ik van hem kreeg de avond voor ze naar Ukraine zouden vertrekken...het is maar goed dat ik toen niet wist dat dat de allerlaatste keer zou zijn...

We doen ons best Albert, Gerhard, ik en de kinderen....maar het is zo verdomde moeilijk....



woensdag 6 maart 2013

tot ziens lieve Albert !

Bijna een week geleden was de begrafenis van Albert.

Ondanks het enorme verdriet was het een hele fijne dag, een dag die helemaal in Alberts teken stond.


Bij aankomst bij het församlingshem in Vrigstad waren Per en Christer ook net aangekomen met de rouwauto met daarin Albert.
Toen ze de kist uit de auto droegen scheen de zon en floten de vogels....het deed me denken aan een van de nummers die we voor het afscheid hadden uitgekozen.
Tegenover het församlingshem ligt de school en alle klasgenootjes van Josh stonden bij het hek toen de kist de auto uit kwam. Later hoorden we dat ze er ook bij hadden willen zijn...voor Josh.

2 dagen tevoren had ik met de kinderen, in de garage van de begrafenisondernemer, Alberts kist geschilderd.
Ik heb hem rood geschilderd, de kleur van de liefde. Daarna heb ik met de kids allemaal bloemen geschilderd, in wit en goudkleurig, gouden en witte harten, teksten en muzieknoten. Want Albert hield heel erg veel van muziek.

Naast de kist stond een foto in een mooie lijst, ik wilde de foto thuis uit printen en in de lijst doen...maar dat lukte niet...een bijna nieuwe printer met nieuwe cartrigdes...ik weet dat Albert nooit graag op de foto ging...misschien was dit zijn manier van protesteren ? wat ik ook probeerde zo lukte het niet...de foto´s werden stuk voor stuk verkeerd uitgeprint...vaag...met strepen...vreemde kleuren.....
Toen zei Per ( de begrafenisondernemer ) dat ik hem de foto maar zou toesturen via email dan zou hij hem wel uitprinten en in een lijst doen. En dat lukte gelukkig wel.

Het afscheid begon met een instrumentaal nummer van Fleetwood Mac, Albatross.
Albert hield van Fleetwood mac, en de Albatross was voor hem het symbool van vrijheid . Wat veel mensen niet weten is dat hij een hele mooie grote Albatross op zijn borst had getattooeerd, in kleur, met de regenboog er boven. Toen dat nummer afgelopen was kwamen de kinderen naar de kist en staken elk hun kaars aan die op de kist stond, ze hadden ieder een kaars uitgezocht in hun lievelings kleur ( Noahs was roze, Dannys was paars, Josh s was groen, Rudy´s was blauw en Robin´s was rood)

Toen alle kaarsen aan waren, heeft Per bloemen op de kist gelegd. Bloemen met een betekenis en heel toevallig ook nog in de kleuren rood, wit en blauw.
Daarna vertelde Per Alberts levensverhaal die ik geschreven had.

Daarna kwam Noah naar de kist en vertelde dat haar pappa altijd zei dat hoe donker het ook was, het altijd weer licht zou worden, en hoe koud het ook was, het altijd weer voorjaar zou worden. Toen werd het nummer " Het zal weer veurjoar worden" van Ede staal gespeeld.

Toen was het Josh beurt, hij vertelde dat hij soms dacht dat zijn pappa diesel in het bloed had of kleine vrachtwagentjes, en in tranen noemde hij Albert de beste vrachtwagenchauffeur van de wereld, Het nummer dat Josh gekozen had werd toen gespeelt, Big wheels rolling van Merle Haggard.

Daarna was het Danny´s beurt, omdat zei zelf niets kon zeggen deed Per het voor haar, dat hadden we van te voren al afgesproken, Danny wilde een aantal maanden geleden dat Albert naar een bepaald nummer van Justin Bieber zou luisteren, ze wilde met die tekst iets aan Albert duidelijk maken, Albert luisterde er niet naar toen.... Per vertelde dit aan de aanwezigen en zei toen "  Albert...hier komt ie nog een keer !"  en toen speelde het nummer Down to earth van Justin Bieber ( ik kan iedereen aanraden om dit nummer eens te beluisteren ) 

Daarna was het mijn beurt, ik heb een gedeelte van mien credo voorgelezen van Ede Staal, en daarna speelde het nummer "The Dance" van Garth Brooks, dit nummer had een speciale betekenis voor ons beide.

Toen wilde Gerhard graag wat zeggen...hij kwam moeilijk uit zijn woorden en beloofde in tranen om zo goed als hij kon voor Alberts kinderen te zorgen...dit was voor ons allemaal een heel emotioneel moment...

De hele tijd had ik , en met mij veel anderen het gevoel dat Albert aanwezig was....

Toen speelde het nummer dat Gerhard had uitgezocht, song sung blue van Neil Diamond.

Daarna kwam Robin, en vertelde dat Albert altijd zo van de band Blof hield, en dat ze het nummer "dichterbij dan ooit" had gekozen omdat het zo voelde op dit moment...Pappa was weg..maar toch veel dichterbij dan hij in lange tijd geweest was.... Toen werd dat nummer gespeeld...kippevel...

En als laatste was het Rudy´s beurt. Zei vertelde dat Albert niet iemand was die ooit op zou geven, zelfs niet na de dood, hij zou doorleven !  als je dood ging ,zei Albert altijd, dan was je niet weg...je had alleen je oude jas ( je lichaam) uit gedaan , omdat die stuk was en je die niet meer nodig had...Daarom had zij het nummer "The show must go on" van Queen uitgekozen...heel heftig...

Toen was er een minuut van stilte, en werd de kist uitgeleide gedaan onder het nummer "A whiter shade of pale" van procol harum.

De dragers van de kist waren Gerhard, Jan Sikkema ( een vriend van Albert uit Nederland), Ove Skoog ( Gerhards vader en tegelijkertijd een collega van Albert, ze reden samen voor DHL) Anders Svensson ( een vriend van ons die we hadden leren kennen nog geen week nadat we naar Zweden waren geemigreerd ) Magnus Högberg ( een vriend van ons en Albert en vrachtwagen monteur ) en Inge Andersson ( buurman en vriend van ons en Albert en ook vrachtwagenchauffeur)

Toen de kist weer in de rouwauto stond samen met alle bloemen, ging Josh met Per voorin de rouwauto.
Het was de laatste rit wat hij met pappa kon doen zei hij...dat ging me door merg en been..zon klein ventje voorin de lijkauto met achterin zijn vader in een kist....

Langzaam reden we naar Hylletofta, naar huis, Albert zou thuis komen. Toch op een heel andere manier dan waarop we hadden gehoopt. Maar we reden niet door naar huis...we stopten bij de kerk om daar Albert te gaan begraven...dat voelde zo bizar....voor mijn gevoel kon dat helemaal niet...Albert begraven...nee....
Net als de week tevoren dat we een graf voor hem hadden moeten uitzoeken, zo onwerkelijk....hoe kies je nou een plek om iemand waar je zoveel van hebt gehouden te gaan begraven...zelfs het mooiste plekje is niet goed genoeg...je wilt die iemand helemaal niet begraven !! je wilt hem weer bij je !!...alle cellen in je lichaam schreeuwen    NEEEEEE!!!!!!

Maar toch moest het....we hebben een familiegraf gekozen...waar ook ik en Gerhard worden begraven als die tijd daar is...

De zon scheen op het graf, ook toen de dragers de kist lieten zakken....de vogeltjes floten....het zal weer veurjoar worden....jaja....het zal wel...

Daarna hadden we koffie met broodjes en lekkere koeken, door onze buren verzorgt en gebakken....
Geweldig...zo ontzettend lief...  Albert was er ook bij...en keek vanachter zijn fotolijst naar het clubje mensen dat over hem praatte, met een aantal kaarsjes voor zijn neus..., lieve Albert...we missen je...bedankt voor alles ! en de mooiste herinneringen aan jou die heb ik !! 5 geweldige kinderen !!

Wie Holl´n van die !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






vrijdag 1 februari 2013

Viespukken en vechtersbaas..

Zo..eerst maar even weer een stukje schrijven.


Vandaag ( vrijdag de eerste februari) heb ik me gewijd aan het schoonmaken van een van onze vier appartementen, waarvan we er 3 een paar maanden hadden verhuurd aan Tsjechische lassers.

Ik zag er al een tijdje tegenaan....Want toen ze zijn vertrokken, begin December, heb ik een snelle inspectie gedaan en kwam al gauw tot de conclusie dat ze er een puinhoop van hadden gemaakt.
Het appartement van vandaag was de tweede in de rij voor grote schoonmaak.

Maar hoe erg ik me het ook herinnerde....het bleek vele malen erger....

Weten jullie wat Tsjechen eten?..ik vermoed dat ze leven op olie...alles in de keuken, en dan ook echt alles zat onder....een hele serie pannen kon zo de vuilnisbak in...na een kwartier schrobben met een sterk ontvettingsmiddel waren ze nog net zo plakkerig als tevoren...oven schalen, hadden we nieuw gekocht, zagen eruit alsof er al jaren oliebollen in waren gebakken...
Bestek, glazen, vergiet...ja noem het maar op...alles was zo smerig...
Ja en meel lusten ze volgens mij ook graag...ik ben zelfs aangebroken pakken meel tegengekomen in de klerenkasten...alle planken in de kastjes zaten of onder de olie of onder de meel....

En tja..jullie vermoeden het al, het toilet en de douche wil ik niet eens over praten........ben bang voor nachtmerries dan..

Is er iemand die mij kan verklaren waarom mannen alleen ( misschien niet allemaal....) er zo een verschrikkelijk vieze bende van maken ? Zien ze dat niet ? of erger...ruiken ze het niet...plakken zij niet met hun blote voeten aan de vloer...of erger..plakken hun billen niet vast op de wc bril ?

Bah bah bah....heb nog een appartement te gaan nu....heb er nog ff geen zin in....


Ja, en dan over de vechtersbaas...onze enigste zoon schijnt er zo eentje te zijn...
Van zijn zusjes hoor ik regelmatig dat hij weer in een vechtpartij is beland...Zo ook vandaag...
Danny en haar vriendin Alexandra waren er getuige van dat Josh een klas genootje in de pan hakte...
En dat is niet de eerste keer....Ik kan er niet zoveel bij voorstellen...ook al wordt ie soms gauw boos, hij is geen vechters typ...volgens mij...maar ja...schijnbaar dus toch ook wel.
Thuis wil hij er geen woord over vuil maken, en toen Gerhard en ik een paar weken geleden op school waren voor een ouder gesprek is er geen woord over gerept.
Nu heb ik een idee waarom...wat ik hoor van de kids zijn de "slachtoffers" altijd van die typjes die met iedereen overhoop liggen en in het algemeen door leerlingen en leraren als irritant en lastig worden beschouwd....misschien dat er daarom niet over wordt gepraat omdat ze vinden dat ze het verdienen...ik weet het niet...niet dat dat het goedpraat vanzelf...
Wat ik wel weet is waar het vandaan komt....bij zijn opa namelijk..  Opa Piet, Alberts vader, was er net zo eentje....ook licht ontvlambaar net als Josh, en ook hij ging een gevecht in zijn jeugd niet uit de weg...
Nou Opa Piet, als u vanaf uw wolkje eens op ons neer kijk...weet dat je kleinzoon op je lijkt !


Wat ben ik toch blij dat deze blog site z´on goed spelling checker heeft...na 10 jaar in Zweden en heel weinig Nederlands schrijvend bak ik er niet veel meer van...


Nou, dit was weer een schrijfsel...
Morgen komt mijn Viking weer thuis...na een hele week ( 7 dagen) te zijn weggeweest...
De afgelopen 4 weken is hij presis 4 dagen thuis geweest...en dat is niet veel...
Maar goed..ook al is ons weekend kort...we gaan het gezellig maken !!

Jullie ook allemaal een heel fijn weekend gewenst !!!!

Liefs uit Hylletofta !!

woensdag 16 januari 2013

Vogel restaurant !


Toen ik vanochtend aan het ontbijt het raam uitkeek, zag ik een hele serie vogels..

Allemaal ruziemakend over een plekje bij de voerplaats, allemaal hebben ze honger en op dit moment met al die sneeuw is de behoefte aan voer groot.

Het schoot me te binnen dat ik nog 1½ pak kokosvet liggen had in de koelkast ( overgebleven van het snoepjes maken met de kerst ), ook hadden we nog los zaad voor buitenvogels voor in het voerapperaat.

Terwijl ik zat te denken hoe ik dit kon gebruiken om voor de vogels iets extra´s te maken viel mijn oog op een aantal lege conservenblikjes in een hoekje op het aanrecht.

Pling !!!  Idee !!


Ik heb de blikjes schoongemaakt en een gaatje in de bodem gemaakt (bodem wel laten zitten !) waar ik een bandje door heb geregen,
en een klein gaatje waar de stokjes door konden ( van die lange saté prikkers )

Zie hier..





Toen heb ik het kokosvet gesmolten en gemixt met de zaadjes,en toen dat wat hard begon te worden heb ik het in de blikjes gedaan.

Hier staan ze te stollen...



En toen het vet met de zaadjes erin gestold was, heb ik de bodem eruit gehaald met een blikopener en de stokjes er helemaal door geprikt, bandjes geknoopt en opgehangen...







Nu is er plaats voor 8 vogeltjes bij de blikjes met het vetmengsel, en nog 3 plaatsen bij de voerautomaat.
Nu maken ze hopelijk geen ruzie meer !

Zo, nu alle troep opruimen...tis wel een vies werkje, alles komt onder de vet..maargoed..ik hoef in dagen geen handcreme meer gebruiken geloof ik..die zijn zo goed gesmeerd nu door al dat kokosvet.

Ik weet trouwens niet of kokosvet in Nederland gewoon bij de supermarkt te koop is, hier ligt het gewoon in het koelvak tussen de boter namelijk, verpakt als een pakje roomboter.


Een fijne dag nog verder, en liefs uit Hylletofta !!



maandag 14 januari 2013

Ach lieve anoniem...

Afgelopen zaterdag, de eerste blog stond er nog maar koud op, komt er een anonieme reactie...Zon kinderachtige weet je wel....

Eerst dacht ik daar niet op te reageren, maar ik doe het toch...

De reactie was als volgt,

" Hej  Angela,

Waar is Albert gebleven ?  De vader van al die kids ?


Nou ja, ik schrijf dus deze blog voor mijn vrienden en familie, en die weten allemaal waar Albert is !
 Zo ook ongetwijfeld de afzender van het berichtje.

En die weten ook allemaal dat ik getrouwd ben geweest met hem, en die weten ook allemaal dat ze van mij geen kwaad woord zullen horen over hem.
Moet ik dan gelijk in de eerste blog het naadje van de kous duidelijk maken anoniem ?
Ik ben gelukkig getrouwd nu en hoeft niet van de daken schreeuwen dat ik eerder getrouwd was...

Maar het was schijnbaar tegen het zere been dat ik schreef dat " we" 5 kids hebben.

Maar toen ik schreef " we" meende ik dat ook...Gerhard is op het moment meer vader dan Albert dat is...
Albert zit in een moeilijke situatie en heeft genoeg aan zichzelf en dat neem ik hem ook beslist niet kwalijk.
Door allerlei omstandigheden heeft hij gewoon minder tijd, maar hij doet zijn best !

Gerhard is niet veel thuis, maar als hij thuis is gaat hij helemaal voor de kinderen ! Oudergesprekken op school, de dokter, de tandarts, huiswerk, halen en brengen voor feestjes ( zelfs diep in de nacht ) hij praat met ze als ze raad nodig hebben, troost ze wanneer ze verdrietig zijn en ga zo maar door...door de week houd hij contact met de kids via sms en telefoon, met andere woorden hij is gewoon heel erg betrokken en doet meer dan menig andere biologische vader doet met zijn kinderen.
Mag ik dan niet schrijven dat "we" 5 kids hebben ? Je bent niet alleen maar vader als je een zaadje hebt geleverd, om echt vader te zijn daar komt heel wat meer bij te kijken.

Ik heb diep respect voor Gerhard die dit met mij aandurfde, en als ik zijn liefde voor "onze" kids zie ben ik heel erg dankbaar !!

Nou jij weer lieve anoniem !!

Ik wens jullie allemaal een hele fijne week, en een dikke knuffel uit Hylletofta !!!