We missen Albert...steeds meer...elke dag een stukje meer..
Hoe meer dagen er vergaan, hoe meer je gaat inzien dat het echt zo is...dat hij nooit weer komt..
hoe groter het verdriet...
Des te dieper het inzinkt, wat er allemaal is gebeurt, des te groter de wond wordt...en een wond hebben doet pijn....sommige wonden zijn oppervlakkig....maar deze gaat zo diep dat ik bij god niet wist dat dat mogelijk was.
25 jaar samen, 20 jaar zijn we getrouwd geweest...5 prachtige kinderen die nu hun pappa kwijt zijn...
Ik zie het verdriet in hun ogen...de tranen, de briefjes en de tekeningen...met PAPPA in koeienletters....
op de koelkast, in mijn studio, op de tafel...op de grond...
Afgelopen nacht heb ik me in slaap gehuild met Noah dicht tegen me aan, ik lag naar haar te kijken...een lief roze meisjes gezicht met warrig haar...mondje beetje open..en als reactie op mijn zachte aai over haar wang, strekte ze in haar slaap haar armpjes naar me uit....verdomme...waarom moet dat kleine meisje nu al haar vader missen...!!! als je 8 jaar oud bent heb je je vader zo hard nodig...
Het hele huis is gevuld met verdriet...pijn...godsgruwelijks veel pijn...en je kunt het niet uit de weg gaan....
Ik heb Alberts t shirt aan...zijn werk jas hang hier aan de kapstok...de rest van zijn kleren liggen hier in de klerenkast...af en toe loopt iemand er even langs, neemt een shirt in zijn handen en ruikt er even aan, net of hij toch nog even bij ons is.
Ook de kleren die hij aanhad toen hij overleed, liggen hier in een zak....ik heb ze al zo vaak in handen gehad...je ziet de vlekken van toen hij naast de auto op de grond heeft gezeten om weer even bij te komen...
De honden roken aan zijn klompen en begonnen te kwispelen..ze dachten vast dat ie zo thuis zou komen...
Ik heb in zijn appartement een ketting gevonden die ik een jaar of 7, 8 geleden voor hem heb gemaakt, met kraaltjes in de kleuren van de Groninger vlag. Tot voor kort had hij die dag en nacht om....toen ik hem vond, in een lucifersdoosje ging er een schok door me heen....op bijna alle fotos van de laatste jaren zie je ook die ketting....ik zat er een tijdje met in mijn handen...Toen kwam Gerhard en pakte me het af...
Hij maakte de sluiting los, en deed me de ketting om....die moet jij hebben, zei hij....
Hoe we moeten redden weet ik op dit moment niet...het zal heus wel weer goed komen..maar dat dat tijd nodig heeft is glashelder...
Ik heb mijn eigen verdriet, maar ook dat van 5 kinderen erbij....en af en toe voel ik dat ik dat maar amper kan dragen...
Ik denk nog steeds aan de dikke knuffel die ik van hem kreeg de avond voor ze naar Ukraine zouden vertrekken...het is maar goed dat ik toen niet wist dat dat de allerlaatste keer zou zijn...
We doen ons best Albert, Gerhard, ik en de kinderen....maar het is zo verdomde moeilijk....
woensdag 13 maart 2013
woensdag 6 maart 2013
tot ziens lieve Albert !
Bijna een week geleden was de begrafenis van Albert.
Ondanks het enorme verdriet was het een hele fijne dag, een dag die helemaal in Alberts teken stond.
Bij aankomst bij het församlingshem in Vrigstad waren Per en Christer ook net aangekomen met de rouwauto met daarin Albert.
Toen ze de kist uit de auto droegen scheen de zon en floten de vogels....het deed me denken aan een van de nummers die we voor het afscheid hadden uitgekozen.
Tegenover het församlingshem ligt de school en alle klasgenootjes van Josh stonden bij het hek toen de kist de auto uit kwam. Later hoorden we dat ze er ook bij hadden willen zijn...voor Josh.
2 dagen tevoren had ik met de kinderen, in de garage van de begrafenisondernemer, Alberts kist geschilderd.
Ik heb hem rood geschilderd, de kleur van de liefde. Daarna heb ik met de kids allemaal bloemen geschilderd, in wit en goudkleurig, gouden en witte harten, teksten en muzieknoten. Want Albert hield heel erg veel van muziek.
Naast de kist stond een foto in een mooie lijst, ik wilde de foto thuis uit printen en in de lijst doen...maar dat lukte niet...een bijna nieuwe printer met nieuwe cartrigdes...ik weet dat Albert nooit graag op de foto ging...misschien was dit zijn manier van protesteren ? wat ik ook probeerde zo lukte het niet...de foto´s werden stuk voor stuk verkeerd uitgeprint...vaag...met strepen...vreemde kleuren.....
Toen zei Per ( de begrafenisondernemer ) dat ik hem de foto maar zou toesturen via email dan zou hij hem wel uitprinten en in een lijst doen. En dat lukte gelukkig wel.
Het afscheid begon met een instrumentaal nummer van Fleetwood Mac, Albatross.
Albert hield van Fleetwood mac, en de Albatross was voor hem het symbool van vrijheid . Wat veel mensen niet weten is dat hij een hele mooie grote Albatross op zijn borst had getattooeerd, in kleur, met de regenboog er boven. Toen dat nummer afgelopen was kwamen de kinderen naar de kist en staken elk hun kaars aan die op de kist stond, ze hadden ieder een kaars uitgezocht in hun lievelings kleur ( Noahs was roze, Dannys was paars, Josh s was groen, Rudy´s was blauw en Robin´s was rood)
Toen alle kaarsen aan waren, heeft Per bloemen op de kist gelegd. Bloemen met een betekenis en heel toevallig ook nog in de kleuren rood, wit en blauw.
Daarna vertelde Per Alberts levensverhaal die ik geschreven had.
Daarna kwam Noah naar de kist en vertelde dat haar pappa altijd zei dat hoe donker het ook was, het altijd weer licht zou worden, en hoe koud het ook was, het altijd weer voorjaar zou worden. Toen werd het nummer " Het zal weer veurjoar worden" van Ede staal gespeeld.
Toen was het Josh beurt, hij vertelde dat hij soms dacht dat zijn pappa diesel in het bloed had of kleine vrachtwagentjes, en in tranen noemde hij Albert de beste vrachtwagenchauffeur van de wereld, Het nummer dat Josh gekozen had werd toen gespeelt, Big wheels rolling van Merle Haggard.
Daarna was het Danny´s beurt, omdat zei zelf niets kon zeggen deed Per het voor haar, dat hadden we van te voren al afgesproken, Danny wilde een aantal maanden geleden dat Albert naar een bepaald nummer van Justin Bieber zou luisteren, ze wilde met die tekst iets aan Albert duidelijk maken, Albert luisterde er niet naar toen.... Per vertelde dit aan de aanwezigen en zei toen " Albert...hier komt ie nog een keer !" en toen speelde het nummer Down to earth van Justin Bieber ( ik kan iedereen aanraden om dit nummer eens te beluisteren )
Daarna was het mijn beurt, ik heb een gedeelte van mien credo voorgelezen van Ede Staal, en daarna speelde het nummer "The Dance" van Garth Brooks, dit nummer had een speciale betekenis voor ons beide.
Toen wilde Gerhard graag wat zeggen...hij kwam moeilijk uit zijn woorden en beloofde in tranen om zo goed als hij kon voor Alberts kinderen te zorgen...dit was voor ons allemaal een heel emotioneel moment...
De hele tijd had ik , en met mij veel anderen het gevoel dat Albert aanwezig was....
Toen speelde het nummer dat Gerhard had uitgezocht, song sung blue van Neil Diamond.
Daarna kwam Robin, en vertelde dat Albert altijd zo van de band Blof hield, en dat ze het nummer "dichterbij dan ooit" had gekozen omdat het zo voelde op dit moment...Pappa was weg..maar toch veel dichterbij dan hij in lange tijd geweest was.... Toen werd dat nummer gespeeld...kippevel...
En als laatste was het Rudy´s beurt. Zei vertelde dat Albert niet iemand was die ooit op zou geven, zelfs niet na de dood, hij zou doorleven ! als je dood ging ,zei Albert altijd, dan was je niet weg...je had alleen je oude jas ( je lichaam) uit gedaan , omdat die stuk was en je die niet meer nodig had...Daarom had zij het nummer "The show must go on" van Queen uitgekozen...heel heftig...
Toen was er een minuut van stilte, en werd de kist uitgeleide gedaan onder het nummer "A whiter shade of pale" van procol harum.
De dragers van de kist waren Gerhard, Jan Sikkema ( een vriend van Albert uit Nederland), Ove Skoog ( Gerhards vader en tegelijkertijd een collega van Albert, ze reden samen voor DHL) Anders Svensson ( een vriend van ons die we hadden leren kennen nog geen week nadat we naar Zweden waren geemigreerd ) Magnus Högberg ( een vriend van ons en Albert en vrachtwagen monteur ) en Inge Andersson ( buurman en vriend van ons en Albert en ook vrachtwagenchauffeur)
Toen de kist weer in de rouwauto stond samen met alle bloemen, ging Josh met Per voorin de rouwauto.
Het was de laatste rit wat hij met pappa kon doen zei hij...dat ging me door merg en been..zon klein ventje voorin de lijkauto met achterin zijn vader in een kist....
Langzaam reden we naar Hylletofta, naar huis, Albert zou thuis komen. Toch op een heel andere manier dan waarop we hadden gehoopt. Maar we reden niet door naar huis...we stopten bij de kerk om daar Albert te gaan begraven...dat voelde zo bizar....voor mijn gevoel kon dat helemaal niet...Albert begraven...nee....
Net als de week tevoren dat we een graf voor hem hadden moeten uitzoeken, zo onwerkelijk....hoe kies je nou een plek om iemand waar je zoveel van hebt gehouden te gaan begraven...zelfs het mooiste plekje is niet goed genoeg...je wilt die iemand helemaal niet begraven !! je wilt hem weer bij je !!...alle cellen in je lichaam schreeuwen NEEEEEE!!!!!!
Maar toch moest het....we hebben een familiegraf gekozen...waar ook ik en Gerhard worden begraven als die tijd daar is...
De zon scheen op het graf, ook toen de dragers de kist lieten zakken....de vogeltjes floten....het zal weer veurjoar worden....jaja....het zal wel...
Daarna hadden we koffie met broodjes en lekkere koeken, door onze buren verzorgt en gebakken....
Geweldig...zo ontzettend lief... Albert was er ook bij...en keek vanachter zijn fotolijst naar het clubje mensen dat over hem praatte, met een aantal kaarsjes voor zijn neus..., lieve Albert...we missen je...bedankt voor alles ! en de mooiste herinneringen aan jou die heb ik !! 5 geweldige kinderen !!
Wie Holl´n van die !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ondanks het enorme verdriet was het een hele fijne dag, een dag die helemaal in Alberts teken stond.
Bij aankomst bij het församlingshem in Vrigstad waren Per en Christer ook net aangekomen met de rouwauto met daarin Albert.
Toen ze de kist uit de auto droegen scheen de zon en floten de vogels....het deed me denken aan een van de nummers die we voor het afscheid hadden uitgekozen.
Tegenover het församlingshem ligt de school en alle klasgenootjes van Josh stonden bij het hek toen de kist de auto uit kwam. Later hoorden we dat ze er ook bij hadden willen zijn...voor Josh.
2 dagen tevoren had ik met de kinderen, in de garage van de begrafenisondernemer, Alberts kist geschilderd.
Ik heb hem rood geschilderd, de kleur van de liefde. Daarna heb ik met de kids allemaal bloemen geschilderd, in wit en goudkleurig, gouden en witte harten, teksten en muzieknoten. Want Albert hield heel erg veel van muziek.
Naast de kist stond een foto in een mooie lijst, ik wilde de foto thuis uit printen en in de lijst doen...maar dat lukte niet...een bijna nieuwe printer met nieuwe cartrigdes...ik weet dat Albert nooit graag op de foto ging...misschien was dit zijn manier van protesteren ? wat ik ook probeerde zo lukte het niet...de foto´s werden stuk voor stuk verkeerd uitgeprint...vaag...met strepen...vreemde kleuren.....
Toen zei Per ( de begrafenisondernemer ) dat ik hem de foto maar zou toesturen via email dan zou hij hem wel uitprinten en in een lijst doen. En dat lukte gelukkig wel.
Het afscheid begon met een instrumentaal nummer van Fleetwood Mac, Albatross.
Toen alle kaarsen aan waren, heeft Per bloemen op de kist gelegd. Bloemen met een betekenis en heel toevallig ook nog in de kleuren rood, wit en blauw.
Daarna vertelde Per Alberts levensverhaal die ik geschreven had.
Daarna kwam Noah naar de kist en vertelde dat haar pappa altijd zei dat hoe donker het ook was, het altijd weer licht zou worden, en hoe koud het ook was, het altijd weer voorjaar zou worden. Toen werd het nummer " Het zal weer veurjoar worden" van Ede staal gespeeld.
Toen was het Josh beurt, hij vertelde dat hij soms dacht dat zijn pappa diesel in het bloed had of kleine vrachtwagentjes, en in tranen noemde hij Albert de beste vrachtwagenchauffeur van de wereld, Het nummer dat Josh gekozen had werd toen gespeelt, Big wheels rolling van Merle Haggard.
Daarna was het Danny´s beurt, omdat zei zelf niets kon zeggen deed Per het voor haar, dat hadden we van te voren al afgesproken, Danny wilde een aantal maanden geleden dat Albert naar een bepaald nummer van Justin Bieber zou luisteren, ze wilde met die tekst iets aan Albert duidelijk maken, Albert luisterde er niet naar toen.... Per vertelde dit aan de aanwezigen en zei toen " Albert...hier komt ie nog een keer !" en toen speelde het nummer Down to earth van Justin Bieber ( ik kan iedereen aanraden om dit nummer eens te beluisteren )
Daarna was het mijn beurt, ik heb een gedeelte van mien credo voorgelezen van Ede Staal, en daarna speelde het nummer "The Dance" van Garth Brooks, dit nummer had een speciale betekenis voor ons beide.
Toen wilde Gerhard graag wat zeggen...hij kwam moeilijk uit zijn woorden en beloofde in tranen om zo goed als hij kon voor Alberts kinderen te zorgen...dit was voor ons allemaal een heel emotioneel moment...
De hele tijd had ik , en met mij veel anderen het gevoel dat Albert aanwezig was....
Toen speelde het nummer dat Gerhard had uitgezocht, song sung blue van Neil Diamond.
Daarna kwam Robin, en vertelde dat Albert altijd zo van de band Blof hield, en dat ze het nummer "dichterbij dan ooit" had gekozen omdat het zo voelde op dit moment...Pappa was weg..maar toch veel dichterbij dan hij in lange tijd geweest was.... Toen werd dat nummer gespeeld...kippevel...
En als laatste was het Rudy´s beurt. Zei vertelde dat Albert niet iemand was die ooit op zou geven, zelfs niet na de dood, hij zou doorleven ! als je dood ging ,zei Albert altijd, dan was je niet weg...je had alleen je oude jas ( je lichaam) uit gedaan , omdat die stuk was en je die niet meer nodig had...Daarom had zij het nummer "The show must go on" van Queen uitgekozen...heel heftig...
Toen was er een minuut van stilte, en werd de kist uitgeleide gedaan onder het nummer "A whiter shade of pale" van procol harum.
De dragers van de kist waren Gerhard, Jan Sikkema ( een vriend van Albert uit Nederland), Ove Skoog ( Gerhards vader en tegelijkertijd een collega van Albert, ze reden samen voor DHL) Anders Svensson ( een vriend van ons die we hadden leren kennen nog geen week nadat we naar Zweden waren geemigreerd ) Magnus Högberg ( een vriend van ons en Albert en vrachtwagen monteur ) en Inge Andersson ( buurman en vriend van ons en Albert en ook vrachtwagenchauffeur)
Toen de kist weer in de rouwauto stond samen met alle bloemen, ging Josh met Per voorin de rouwauto.
Het was de laatste rit wat hij met pappa kon doen zei hij...dat ging me door merg en been..zon klein ventje voorin de lijkauto met achterin zijn vader in een kist....
Langzaam reden we naar Hylletofta, naar huis, Albert zou thuis komen. Toch op een heel andere manier dan waarop we hadden gehoopt. Maar we reden niet door naar huis...we stopten bij de kerk om daar Albert te gaan begraven...dat voelde zo bizar....voor mijn gevoel kon dat helemaal niet...Albert begraven...nee....
Net als de week tevoren dat we een graf voor hem hadden moeten uitzoeken, zo onwerkelijk....hoe kies je nou een plek om iemand waar je zoveel van hebt gehouden te gaan begraven...zelfs het mooiste plekje is niet goed genoeg...je wilt die iemand helemaal niet begraven !! je wilt hem weer bij je !!...alle cellen in je lichaam schreeuwen NEEEEEE!!!!!!
Maar toch moest het....we hebben een familiegraf gekozen...waar ook ik en Gerhard worden begraven als die tijd daar is...
De zon scheen op het graf, ook toen de dragers de kist lieten zakken....de vogeltjes floten....het zal weer veurjoar worden....jaja....het zal wel...
Daarna hadden we koffie met broodjes en lekkere koeken, door onze buren verzorgt en gebakken....
Geweldig...zo ontzettend lief... Albert was er ook bij...en keek vanachter zijn fotolijst naar het clubje mensen dat over hem praatte, met een aantal kaarsjes voor zijn neus..., lieve Albert...we missen je...bedankt voor alles ! en de mooiste herinneringen aan jou die heb ik !! 5 geweldige kinderen !!
Wie Holl´n van die !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)