We missen Albert...steeds meer...elke dag een stukje meer..
Hoe meer dagen er vergaan, hoe meer je gaat inzien dat het echt zo is...dat hij nooit weer komt..
hoe groter het verdriet...
Des te dieper het inzinkt, wat er allemaal is gebeurt, des te groter de wond wordt...en een wond hebben doet pijn....sommige wonden zijn oppervlakkig....maar deze gaat zo diep dat ik bij god niet wist dat dat mogelijk was.
25 jaar samen, 20 jaar zijn we getrouwd geweest...5 prachtige kinderen die nu hun pappa kwijt zijn...
Ik zie het verdriet in hun ogen...de tranen, de briefjes en de tekeningen...met PAPPA in koeienletters....
op de koelkast, in mijn studio, op de tafel...op de grond...
Afgelopen nacht heb ik me in slaap gehuild met Noah dicht tegen me aan, ik lag naar haar te kijken...een lief roze meisjes gezicht met warrig haar...mondje beetje open..en als reactie op mijn zachte aai over haar wang, strekte ze in haar slaap haar armpjes naar me uit....verdomme...waarom moet dat kleine meisje nu al haar vader missen...!!! als je 8 jaar oud bent heb je je vader zo hard nodig...
Het hele huis is gevuld met verdriet...pijn...godsgruwelijks veel pijn...en je kunt het niet uit de weg gaan....
Ik heb Alberts t shirt aan...zijn werk jas hang hier aan de kapstok...de rest van zijn kleren liggen hier in de klerenkast...af en toe loopt iemand er even langs, neemt een shirt in zijn handen en ruikt er even aan, net of hij toch nog even bij ons is.
Ook de kleren die hij aanhad toen hij overleed, liggen hier in een zak....ik heb ze al zo vaak in handen gehad...je ziet de vlekken van toen hij naast de auto op de grond heeft gezeten om weer even bij te komen...
De honden roken aan zijn klompen en begonnen te kwispelen..ze dachten vast dat ie zo thuis zou komen...
Ik heb in zijn appartement een ketting gevonden die ik een jaar of 7, 8 geleden voor hem heb gemaakt, met kraaltjes in de kleuren van de Groninger vlag. Tot voor kort had hij die dag en nacht om....toen ik hem vond, in een lucifersdoosje ging er een schok door me heen....op bijna alle fotos van de laatste jaren zie je ook die ketting....ik zat er een tijdje met in mijn handen...Toen kwam Gerhard en pakte me het af...
Hij maakte de sluiting los, en deed me de ketting om....die moet jij hebben, zei hij....
Hoe we moeten redden weet ik op dit moment niet...het zal heus wel weer goed komen..maar dat dat tijd nodig heeft is glashelder...
Ik heb mijn eigen verdriet, maar ook dat van 5 kinderen erbij....en af en toe voel ik dat ik dat maar amper kan dragen...
Ik denk nog steeds aan de dikke knuffel die ik van hem kreeg de avond voor ze naar Ukraine zouden vertrekken...het is maar goed dat ik toen niet wist dat dat de allerlaatste keer zou zijn...
We doen ons best Albert, Gerhard, ik en de kinderen....maar het is zo verdomde moeilijk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten